چرا شیعیان برای امام حسین (علیه السلام) گریه می کنند اما برای فرزندان پیامبر (صلی الله علیه وآله) گریه نمی کنند؟؟؟

پرسش
با شروع ماه محرم دوباره شیطنتهای شبکه های ماهواره ای وهابیت و دست و پا زدن ایشان در کمرنگ کردن برپایی مراسمات عزاداری شروع شده است، تا جایی که عبدالمجید ظهرابی مدیر شبکه وهابی نور در یکی از برنامه های اخیر خود در مورد این مساله اظهار داشته است: شیعیان برای امام حسین و علی اصغر (علیهما السلام) عزاداری می کنند، اما برای فرزندان پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) عزاداری نمی کنند.

پاسخ
احترام به خاندان نبوت اعم از همسران، فرزندان و نوادگان ایشان امری ضروری است، که وظیفه هر مسلمان می باشد. از این رو از نگاه شیعه همه فرزندان پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) مورد احترام هستند، و فقدان ایشان ضایعه ای برای اسلام است که هر مسلمانی از آن ناراحت می شود. اما آنچه عزاداری بر امام حسین (علیه السلام) و یاران با وفای وی در واقعه عاشورا را منحصر به فرد کرده است را می توان به این دلائل دانست:

تاکید پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) و اهل بیت (علیهم السلام) بر عزاداری ایشان
با مراجعه به منابع تاریخی و روایی معتبر فریقین به خوبی می توان به این مهم دست یافت که پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) و ائمه معصوم (علیهم السلام) بر عزادری امام حسین (علیه السلام) تاکید داشته اند، برای نمونه:

الف. حدیث ام فضل

ام فضل دختر حارث خدمت رسول خدا (صلى الله علیه وآله) رسید و عرض کرد: یا رسول الله دیشب خواب بدی دیدم، حضرت فرمودند: چه خوابی دیدی؟ گفت: خواب بدی بود. مانند این که قطعه‌ای از جسدتان را بریدید و در آغوش من گذاردید. رسول الله (صلى الله علیه وآله) فرمود: خیر است، فاطم ه(سلام الله علیها) إن شاء الله فرزندی به دنیا می‌آورد و او را در آغوش تو قرار می‌دهد. بعد از مدتی فاطمه (سلام الله علیها) حسین (علیه السلام) را به دنیا آورد و همان‌گونه که پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) فرموده بود در آغوش من قرار گرفت. تا این که روزی خدمت حضرت رسیدم و حسین(علیه السلام) را در آغوش آن حضرت گذاردم؛ حضرت به من التفاتی نمود و چشمانش پر از اشک گردید. عرض کردم: یا نبی الله پدر و مادرم فدایتان چه شده است؟ حضرت فرمود: جبرئیل (علیه الصلاه والسلام) نزد من آمد و مرا با خبر ساخت که امت من به زودی این فرزندم را می‌کشند، عرض کردم: همین حسین را؟ فرمودند: آری و این هم مقداری از خاک و تربت سرزمین [کربلا] است.[1]

ب. حدیث عایشه

عایشه همسر رسول خدا می‌‏گوید: حسین بن علی (علیه السلام)‌ بر رسول خدا (صلى الله علیه وآله) وارد شد و پیامبر خدا (صلى الله علیه وآله) در حال شنیدن وحی از جبرئیل امین بود جبرئیل پرسید: یا محمد! آیا حسین را دوست داری؟ فرمود: چرا فرزندم را دوست نداشته باشم؟ جبرئیل گفت: امت تو او را بعد از تو می‌‏کشند. سپس جبرئیل دستش را دراز کرد و خاکی سفید آورد و گفت: فرزندت را در سرزمینی که «طفّ» نام دارد می‌‏کشند. رسول خدا (صلى الله علیه وآله) به جمع اصحابش که على و أبو بکر و عمر و حذیفه و عمّار و أبوذر بودند با چشمانى پر از اشک پیوست. یاران رسول خدا با دیدن آن حضرت پرسیدند، چه چیزى شما را به گریه آورده است؟ فرمود: جبرئیل مرا از شهادت فرزندم حسین در سرزمین طفّ آگاه کرد، و این خاک را هم از همان سرزمین برایم آورده است، جایى که محل دفنش خواهد بود.[2]

گریه امام علی (علیه السلام) بر امام حسین (علیه السلام)
 از ابن سعد شعبی وارد شده است که: علی‏ (علیه السلام)‌ هنگام رفتن به طرف صفّین به سرزمین نینوا رسید، از نام آن سرزمین جویا شد، گفتند: نام این سرزمین کربلا است. با شنیدن اسم کربلا آن‌قدر گریه کرد تا زمین از اشک چشمش خیس شد، سپس فرمود: محضر رسول خدا (صلّی الله علیه وآله) رسیدم در حالی‌که آن‌ حضرت می‌گریست. به حضرت عرض کردم: چه باعث گریه شما گردیده است؟! حضرت فرمودند: جبریل لحظاتی قبل آمد و مرا با خبر ساخت که فرزندم حسین در کنار فرات، محلی که کربلاء نام دارد کشته می‌شود و سپس مقداری از خاک آن سرزمین را به من داد تا ببویم و در آن هنگام نیز چشمان من پر از اشک گردید.[3]

گریه حضرت زهرا بر امام حسین (علیه السلام)
 علیّ بن محمّد شافعی مغازلی از أبو أحمد عامر از حضرت علیّ بن موسی الرضا (علیه السلام) و آن حضرت از پدران گرامی‌‏اش از امیر المؤمنین‏ (علیه السلام)‌ از پیامبر اکرم‏ (صلّی الله علیه وآله وسلّم) این حدیث را نقل می‌‏کند، که پیامبر (صلّی الله علیه وآله) فرمود: دخترم فاطمه با لباس خونین فرزندش حسین‏ (علیه السلام‌) وارد محشر می‏شود، آن‌گاه به یکی از پایه‏های عرش خدا چنگ می‏اندازد و عرض می‏کند: ای خدای عادل و جبّار بین من و قاتل فرزندم قضاوت کن! به خدای کعبه سوگند که خداوند حکم و دستور خاصّ خودش را در باره دخترم صادر خواهد کرد.[4]

پس آنچه را که شیعه در عزای امام حسین (علیه السلام) انجام می دهد در واقع تاسی به سیره پیامبر (صلی الله علیه وآله) و اهل بیت ایشان است.

ورود تاریخ وفات فرزندان پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) در تقویم شیعه
با توجه به اینکه بر حسب وقایع مهم تاریخی امکان درج تمام این وقایع در تقویم رسمی وجود ندارد با این وجود می بینیم که در تقویم های مرسوم شیعه سالروز وفات فرزندان حضرت رسول (صلی الله علیه وآله و سلم) در این تقویمها درج شده است و این وقایع اندوهناک را به همگان گوشزد می کند. به خلاف تقویم های رسمی وهابیت و مدعیان سلف صالح که اگر از ایشان پرسیده شود سالروز وفات فرزندان رسول الله (صلی الله علیه وآله وسلم) چه روزی است نمی دانند و مرجعی سهل الوصول نیز برای یافتن ندارند.

عزاداری برای فرزندانی که شهید شده اند
شیعه برای همه فرزندان حضرت رسول اندوهناک و غمگین است اما عزاداریهای ایشان برای فرزندانی از پیامبر گرامی (صلی الله علیه وآله وسلم) است که به دست ظالمین به شهادت رسیده اند، برای نمونه اگر بنا بر ادعای وهابی ها شیعه به فرزندان پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) بی اعتنا است پس چرا هر ساله حدود یک ماه برای دختر پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) مراسم عزاداری برگزار می کنند، مگر ایشان فرزند پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) نیستند؟!؟!؟

همین امر در مورد فرزند امام حسین (علیه السلام) «علی اصغر» نیز صادق است چرا که عزاداری ما بر این طفل شیر خوار نعوذ بالله تنقیص مقام فرزندان رسول الله (صلی الله علیه وآله وسلم) نیست اما ظلمی که در حق این طفل صورت پذیرفت، و مظلومانه ذبح شدن وی دل هر مسلمانی را به درد می آورد، اشک را جاری می سازد، چه بسا اگر فرزندان حضرت رسول (صلی الله علیه وآله وسلم) هم زنده بودند و این واقعه را می دیدند و یا می شنیدند آنها هم بر مظلومیت این طفل شیر خواره گریه می کردند!!!

 نتیجه

همه اهل بیت نزد شیعه مورد احترام و تعظیم هستند، و وفات و شهادت همه ایشان برای شیعه حزن و اندوه را به همراه دارد، اما آنچه گریه بر امام حسین (علیه السلام) و اهل بیتش را نزد شیعه پر رنگ کرده است، چیزی جز تاکید پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم)، شهادت ایشان و مظلومیت بی نهایت ایشان نیست.

 

[1] . حاکم نیشابورى، محمّد، المستدرک على الصحیحین، ج3، ص194، تعلیق: محمد بن أحمد ذهبى، تحقیق: مصطفى عبدالقادر عطا، دارالکتب العلمیة، چاپ اوّل، بیروت، 1411ق.

[2] . طبرانی، سلیمان، المعجم الکبیر، ج3، ص107، تحقیق: حمدی بن عبد المجید السلفی، مکتبة ابن تیمیة، القاهرة، چاپ دوّم، بی تا.

[3] . هیتمی، احمد بن محمّد (م 974)، الصواعق المحرقة على أهل الرفض والضلال والزندقة، ج2، ص556، التحقیق: عبد الرحمن بن عبد الله الترکی وکامل محمد الخراط، مؤسسة الرسالة، لبنان، چاپ اوّل، 1417هـ.ق.

[4] . ابن المغازلی، علی بن محمّد (م 483)، مناقب أمیر المؤمنین علی بن أبی طالب رضی الله عنه، ص117، تحقیق: أبو عبد الرحمن ترکی بن عبد الله الوادعی، دار الآثار، صنعاء، چاپ اوّل، 1424 هـ.ق.