آیا یزید بن معاویه سر امام حسین (علیه السلام) را به شام آورد و به سر مقدس جسارت کرد؟
سوال
از جمله اقداماتی که یزید بن معاویه بعد از واقعه کربلا انجام داد، دستور اسیر کردن خانواده امام حسین(علیه السلام) و فرستادن ایشان به همراه سرهای مقدسِ شهدای کربلا به شام بود، وی نه تنها این ظلم را در حق خاندان نبوت نمود، بلکه بنا بر نقل تاریخ جسارتهایی هم به سرهای مقدس شهدا از جمله سر امام حسین(علیه السلام) کرد، و با حالتی مست بر سر، لب و دندان امام حسین(علیه السلام) با چوب می زد. در حالیکه وهابی و سلفیه با تاثیر پذیری از اندیشه ابن تیمیه حرانی در صدد تبرئه یزید بر آمده و می گویند اینها تهمتهایی است که به یزید نسبت می دهند. ابن تیمیه حرانی در این باب تصریح دارد:
«ورأس الحسین حمل إلى قدام عبیدة الله بن زیاد ؛ وهو الذی ضربه بالقضیب على ثنایاه.., وأما حمله إلى عند یزید فباطل»[1]؛ سر حسین (علیه السلام) نزد عبید الله زیاد برد شد و او کسی است که با چوب به لب و دندان وی زد، و بردن سر نزد یزید قول باطل و غلطی است.
و این قول ابن تیمیه همان چیزی است که امروز وهابیت بدان معتقد است و در کتب، شبکه های تلویزیونی و فضاهای مجازی خود بدان تاکید دارند.
[1] . ابن تیمیه، احمد بن عبد الحلیم ، منهاج السنة النبویة فی نقض کلام الشیعة القدریة، ج8، ص141،تحقیق: محمد رشاد سالم، ناشر: جامعة الإمام محمد بن سعود الإسلامیة، چاپ اوّل، 1406 هـ.
پاسخ
با مراجعه به منابع تاریخی معتبر می توان نقش معاندانه یزید در شهادت امام حسین (علیه السلام) و اسارت و جسارت به خاندان نبوت و سرهای مقدس و همچنین کذب گفتار ابن تیمیه و وهابیت را اثبات نمود. که در کتب شیعه این امر مسلم دا نسته شده و از بدیهیات تاریخی شناخته می شود اما برای اسکات خصم با تکیه بر منابع تاریخی معتبر اهل سنت این واقعه هولناک تاریخ اثبات می گردد، برای نمونه به برخی از منابع که بیانگر این اقدام یزید است اشاره می گردد:
1. مروج الذهب
مسعودی تاریخ نگار معتبر اهل سنت در قرن چهارم در مورد حمل سر امام حسین(علیه السلام) به سوی یزید تصریح دارد:
« من قتل مع الحسین: فبعث به ابن زیاد إلى یزید بن معاویة ومعه الرأس، فدخل إلى یزید وعنده أبو بَرْزَه الأسلمی، فوضع الرأس بین یدیه، فأقبل ینکت القضیب فی فیه..... ارفع قضیبک فطال والله ما رأیت رسول اللّه صلى الله علیه وسلم، یضع فمه علىِ فمه یلثمه»[1]؛ کسانیکه با حسین (علیه السلام) کشته شدند: ابن زیاد آن شخص را به همراه سر به سوی یزید فرستاد، پس آن شخص بر یزید وارد شد در حالیکه ابو برزة اسلمی در حضور یزید بود، پس سر در مقابل یزید قرار داد، پس یزید با چوب به لب امام حسین علیه السلام زد..... در این هنگام ابو برزه خطاب به یزید گفت: چوبت را بردار به خدا قسم دیدم پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) را که لبهایش را بر این لبها قرار می داد و می بوسید.
2. المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم
ابن جوزی از علمای قرن ششم در باب حمل سر امام حسین (علیه السلام) به سوی شام و جسارت وی به سر مقدس ایشان آورده است:
« عن مجاهد قال: جیء برأس الحسین بن علی، فوضع بین یدی یزید بن معاویة »[2]؛ از مجاهد نقل است که وی گفت: سر حسین بن علی (علیه السلام) نزد یزد بن معاویه آورد شد در مقابل او قرار داده شد.
3. البدایة والنهایة
ابن کثیر دمشقی از علمای قرن هشتم که بسیار مورد قبول سلفیه و وهابیت است در مقابل اندیشه استادش ابن تیمیه که منکر این حقیقت شوم تاریخ است آینگونه آورده است:
«لما وضع رأس الحسین بین یدی یزید وعنده أبو برزة وجعل ینکت بالقضیب فقال له: " ارفع قضیبک فلقد رأیت رسول الله صلى الله علیه وسلم یلثمه»[3] زمانیکه سر حسین (علیه السلام) را نزد یزید بردند در کنار او ابوبرزة بود، یزید با چوب به سر می زد، ابوبرزة به او گفت: چوبت را بردار من خودم دیدم که رسول الله (صلی الله علیه وآله وسلم) لبش را می بوسید.
4. سیر اعلام النبلاء
ذهبی مورخ بزرگ اهل سنت در مورد اقدام عبدالله زیاد در فرستادن سرهای مقدس شهدا به سوی یزید تصریح دارد:
«لما قتل عبید الله الحسین وأهله، بعث برؤوسهم إلى یزید، فسر بقتلهم أولا»[4]؛ زمانی که عبدالله حسین (علیه السلام) و اهل بیتش را به شهادت رساند سرهای ایشان را به سوی یزید فرستاد و یزید ابتدای امر از این کارش خوشحال شد.
5.تاریخ الخلفا
سیوطی یکی دیگر از بزرگان اهل سنت است که کتاب تاریخ الخلفا وی مورد اعتماد بسیاری از اندیشمندان و صاحب نظران علمی می باشد، وی درباره فرستادن سر امام حسین (علیه السلام) به دربار یزید و جسارت ووی به سر مقدس آورده است:
«ولما قتل الحسین وبنو أبیه بعث ابن زیاد برءوسهم إلى یزید، فسر بقتلهم أولًا، ثم ندم لما مقته المسملون على ذلک، وأبغضه الناس، وحق لهم أن یبغضوه»[5] ؛ زمانیکه حسین(علیه السلام) و برادرانش به شهادت رسیدندابن زیاد سرهای ایشان را برای یزید فرستاد، پس یزید در ابتدای امر از کشتن ایشان بسیار خوشحال بود، اما بعد بخ خاط ملامتهای مردم پشیمان شد، مردم نسبت به وی بغض داشتند، و حق با مردم بود در بغض و کینه ورزی ایشان نسبت به یزید.
نتیجه
بنا بر شواهد تاریخی نه تنها یزید بن معاویه سر امام حسین (علیه السلام) را به شام طلبید بلکه بر سر مقدس جسارت نیز نمود. از این رو ادعاهای وهابیت و سلفیه در تبرئه نمودن یزید در مقابل امام حسین (علیه السلام) امری بی اساس و نشانگر درون پلید ایشان است.
[1] . مسعودی، علی، مروج الذهب و معادن الجوهر، ص56، ناشر:المکتبة العصریة، بیروت، بی تا.
[2] .ابن جوزی، عبدالرحمن، المنتظم فی تاریخ الأمم والملوک، ج5، ص343، تحقیق: محمد عبد القادر عطا، مصطفى عبد القادر عطا، ناشر: دار الکتب العلمیة، بیروت، چاپ اول،1412ق.
[3] . ابن کثیر دمشقی، إسماعیل بن عمر (م 774)، البدایة والنهایة، ج8، ص209، تحقیق: علی شیری، ناشر: دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ اوّل، 1408 هـ. ق.
[4] . ذهبی، محمّد بن احمد (748)، سیر أعلام النبلاء، ج3، ص317، تحقیق: مجموعة من المحققین بإشراف الشیخ شعیب الأرناؤوط، مؤسسة الرسالة، بیروت، چاپ سوّم، 1405 هـ.ق.
[5] . سیوطی، جلال الدین، تاریخ الخلفا، ص158، تحقیق: حمدی الدمرداش، ناشر: مکتبة نزار مصطفى الباز، بی جا، چاپ اول1425.
