شرک پارادوکسیکال!!!

▪️پارادوکس یعنی تناقض درونی. حفظ سلامتی از راه خودکشی، کاریست نظیر تقرب به خداوند متعال از راه  شرک به خدا. حفظ سلامتی از راه خودکشی، تناقضی درونی و آشکار دارد چنانچه تقرب به خدا از راه شرک به او هم تناقضی درونی و آشکار دارد.

مشرکین می گفتند: ﴿مَا نَعْبُدُهُمْ إِلا لِیُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى﴾[1] ما برای تقرب به الله، غیرالله را عبادت می کنیم، این سخن مشرکین، دقیقا شبیه این است که کسی بگوید: برای حفظ سلامتی ام، خودکشی می کنم، یا ویروس ایدز و کرونا را به خودم تزریق می کنم!!! اگر کسی این حرفها را بزند بسیار ابله است، آخر کدام عاقلی برای حفظ سلامتی اش، خودکشی می کند؟!! مشرک وقتی می گفت: ﴿مَا نَعْبُدُهُمْ إِلا لِیُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى﴾  دقیقا سخنی به همین بلاهت را به زبان می آورد.

اساسا این سخن مشرکین نه تنها متناقض و پارادوکسیکال است بلکه صادقانه هم نیست، صادقانه نیست زیرا خداوند متعال در ادامه همین آیه درباره مشرکین فرموده است: ﴿إِنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی مَنْ هُوَ کَاذِبٌ کَفَّارٌ ﴾  خداوند با کلمه کاذب و کفار مشرک را توصیف کرده است، کاذب یعنی دروغگو؛ همان مشرکی که می گفت:  ﴿مَا نَعْبُدُهُمْ إِلا لِیُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى﴾ فردی دروغگو است. علاوه بر تنصیص خداوند بر دروغگویی مشرکین، تناقضگویی مشرکین و دیگر آیات، از جمله شواهد و ادله دروغگویی مشرکین است.

به دروغگو نباید اعتماد کرد، حرف مسلمان دروغگو و فاسق، قابل اعتماد نیست، چه برسد به اینکه صاحب حرف، یک فرد مشرک باشد، که نه تنها مرتکب بزرگترین گناه شده بلکه خداوند بر دروغگویی او شهادت داده؛ در این صورت قطعا نمی توان به سخن او اعتماد کرد.

 خداوند متعال در قرآن به ما امر کرده درباره سخنان مسلمانان فاسق تبین و تحقیق کنیم: ﴿یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنْ جَاءَکُمْ فَاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَیَّنُوا أَنْ تُصِیبُوا قَوْمًا بِجَهَالَةٍ فَتُصْبِحُوا عَلَى مَا فَعَلْتُمْ نَادِمِینَ﴾[2] وقتی سخن مسلمان فاسق نیازمند تحقیق است، سخن مشرک حتما نیازمند تبین و تحقیق است. پس اکنون که ما موظف به تبین درباره سخن مشرک هستیم، تبین را آغاز می کنیم، برای تبین و تحقیق به سراغ سایر آیات قرآن می رویم، خداوند متعال در قرآن شهادت داده است که هدف مشرک از اتخاذ آلهه من دون الله، برای طلب نصرت از آنها بوده نه تقرب به الله: ﴿وَاتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لَعَلَّهُمْ یُنْصَرُونَ.لَا یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَهُمْ وَهُمْ لَهُمْ جُنْدٌ مُحْضَرُونَ﴾[3] اینجا ما شهادت خداوند سبحان را داریم، ﴿وَمَنْ أَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ حَدِیثًا﴾[4] و ﴿وَمَنْ أَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ قِیلًا﴾[5] آیا کسی هست که در صداقت خداوند متعال شک و تردید داشته باشد؟!! هیچکس از خدا راستگوتر نیست.

حال که شهادت خداوند با سخن مشرکین دروغگو در تعارض و تضاد است، برای حل و رفع این تعارض، یا باید شهادت خدا را بگیری و مشرک را دروغگو بدانی، یا اینکه معاذالله شهادت الله را کذب بپنداری و مشرک دروغگو را راستگو بخوانی!!! مسلما هیچ مسلمانی حرف دروغ مشرک را بر شهادت خدا ترجیح نمی دهد. بنابراین باید قبول کنیم که مشرک در ادعای توسلی بودن عبادتش دروغگو بوده، او عبادتش را محضا و خالصا و به صورت ذاتی برای آلهه من دون الله و برای دستیابی به نصرت از ناحیه آلهه من دون الله انجام می داده است و لا غیر.

مشرک دروغ می گفت که من با عبادت آلهه من دون الله به دنبال تقرب به خداوند متعال هستم، مشرک دروغگو است، او عبادت آلهه من دون الله را برای همان آلهه و به صورت مستقل انجام می داد، آلهه را ارباب من دون الله می دانست، مستحق عبادت می پنداشت، سپس آنها را به صورت مستقل عبادت می کرد، اصلا در عبادت شرکی اش هم نگاه توسلی نداشت، مشرک اگر می گفت: من عبادت آلهه را وسیله تقرب به الله میدانم، این حرفش از سر صدق نبوده است، بلکه دروغ محض بوده است. اصلا اینکه بگوییم مشرک درعبادت شرکی برای آلهه من دون الله هم نگاه توسلی و تقربی به الله داشته، حرفی تناقض آلود و پوچ است، اساسا خداوند متعال هم برای نمایش توجیهات تناقض نما و عذرهای بدتر از گناه و البته دروغین مشرکین این سخن مشرکین را بیان کرده است، لکن چه باید کرد، که برخی از مدعیان توحید (وهابیت تکفیری)، به جای آنکه بر سخن سراسر صدق الله تعالی تمرکز کنند، بر قول سراسر کذب و دروغ مشرک تمرکز کرده اند. واقعا در قبال این همه خطا در فهم آیات چه باید کرد؟ 

برادران و خواهران گرامی، حب و بغضها را کنار بگذاریم و سراغ آیات قرآن برویم، ببینیم قران چه فرموده است؟! اگر غیر از آنچه من در این یادداشت آورده ام به ذهنتان می رسد همراه با ارائه ادله قرآنی، و البته بدون قیل و قال در بخش ارسال پیام تذکر بدهید.

[1]- سوره زمر، آیه 3.

[2]- سوره حجرات، آیه 6.

[3]- سوره یس، آیه 74 تا 76.

[4]- سوره نساء، آیه 87.

[5]- همان، آیه 122.